Հին Հունաստանում թատրոնում տարածված էր թատերական հնարք, երբ դրամատուրգը, խճճվելով սեփական սյուժեում, հանգուցալուծումն գտնում էր հունական Պանթեոնի որևէ աստծու հայտնվելու միջոցով, որը իջնում էր բեմ և իր հայեցողությամբ կարգավորում բարդ սյուժետային հակասությունները։ Այս հնարքը ստացել է «աստված մեքենայից» անվանումը։
Հետևելով որոշ մեկնաբանների և մեդիաակտիվիստների շարժումներին, որոնք կապ ունեն որոշակի ընդդիմադիր ուժերի հետ, տպավորություն է ստեղծվում, որ այս գուրուները իրենց երևակայել են որպես հին հունական հեղինակներ, որոնք կիրառում են «աստված մեքենայից» հնարքը։
Անհրաժեշտ չէ բացատրել, որ տվյալ կատեգորիայի համար այս «աստվածը» և նրանց ստեղծագործության գլխավոր կերպարը ընդդիմության դաշտի առաջնորդներից մեկն է՝ Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանը։
Վերջին շրջանում զարմանքով կարելի է արձանագրել այս կեղծ հունական համացանցային ժանրի ակտիվացումը։ Ցավոք, սպասվող հերթական (կամ գուցե արտահերթ) խորհրդարանական ընտրությունները, որոնք այսքան ինտենսիվ ազդում են գործող դավաճանական վարչակազմի քաղաքականության վրա, վարակել են նաև ընդդիմության որոշակի շրջանակներ։
Նման գործողությունների գլոբալ անընդունելիությունը մեզ չէր ստիպի հրապարակային արտահայտել մեր դիրքորոշումը, եթե որոշ «նորաթուխ Էվրիպիդներ» և նրանց հովանավորող անհաջող PR մասնագետները չվերածեին իրենց առօրյան Հանրապետական կուսակցության և երրորդ նախագահ Սերժ Սարգսյանի հասցեին անընդհատ հարձակումների ու զրպարտությունների։
Այս շեղումը հոգեբանորեն բացատրելի է. Նիկոլի յոթնամյա կործանարար կառավարումը, բնականաբար, թողնում է իր հետքը քաղաքական կարիերայի վրա և ծանր նստվածք է թողնում այն շրջանակների հոգում, որոնք այս կամ այն կերպ առնչություն կամ մասնակցություն են ունեցել 2018-ի հակասահմանադրական հեղաշրջմանը։
Բայց ամեն ինչ հերթականությամբ։
Սեփական հերոսի տոտալ աստվածացումը՝ Հանրապետական կուսակցության և Սերժ Սարգսյանի հաշվին, սկսվում է նրա՝ Հայաստանի նախագահի պաշտոնը ստանձնելու պահից, երբ «վերլուծաբանները» կամ մոռանում են, կամ դիտավորյալ լռում այն մասին, որ Սերժ Սարգսյանի և Հանրապետական կուսակցության դերը՝ ի դեմս Վազգեն Սարգսյանի, ինչպես նրա իշխանության գալու, այնպես էլ Հայաստանի երկրորդ նախագահի հաջող կառավարման հարցում, եղել է առանցքային։
Ավելին, Ռոբերտ Սեդրակովիչի տասնամյակը, որը, իրոք, նշանավորվեց Հայաստանի՝ 90-ականների փակուղուց դուրս գալով, կայուն տնտեսական ցուցանիշներով և պետական ինստիտուտների ամրապնդմամբ, ոչ միայն երկրորդ նախագահի, այլև Հանրապետական կուսակցության և վարչապետ Անդրանիկ Մարգարյանի վաստակն էր, ով յոթ տարի պատասխանատու էր կառավարության գործունեության համար, ինչպես նաև Սերժ Սարգսյանի, ով չափազանց կարևոր դեր ուներ ոչ միայն ֆորմալ, այլև ոչ ֆորմալ իշխանական հիերարխիայում։
Իրենց դիցաբանության մեջ, աստիճանաբար անցնելով 2008 թվականի իրադարձություններին, հին հունական դրամատուրգների փառքին նախանձող «նորահայտ դեմոսֆենները» դիտավորյալ շրջանցում են 2008 թվականի մարտի 1-ին ներքին քաղաքական իրավիճակի սրման քաղաքական նպատակահարմարության հարցը։ Նրանք դիտավորյալ շրջանցում են Սերժ Սարգսյանի կողմից մարտի 1 ողբերգական իրադարձությունների հետևանքների հաղթահարման հարցը։ Հիշեցնե՞լ, թե որքան ուժ և էներգիա ներդրվեց ներքաղաքական ճգնաժամի լուծման մեջ մինչև 2011-2012 թվականները։ Ինչ արտաքին քաղաքական մարտահրավերների դիմակայեց նոր իշխանությունը՝ Հայաստանի և Արցախի ազգային շահերը պաշտպանելու համար։ Ինչ անհավանական ջանքեր ներդրվեցին երկրում հանդուրժողականության և միասնության մթնոլորտի վերականգնման համար՝ մարտի 1-ի իրադարձություններով պայմանավորված հասարակության բևեռացումից հետո։
«Նորահայտ դիցաբանները», մոռանալով երկրորդ նախագահի հայտնի արտահայտությունը, որ «իշխանությունը ճամպրուկ չէ, որ ձեռքից ձեռք փոխանցվի», (այս դրվագը մանրամասն վերլուծել եմ իմ երեկվա հոդվածում), ինքնամոռաց կերպով տարածում են այն առասպելը, թե իբր Քոչարյանի կողմից Սերժ Սարգսյանին իշխանության «պլանավորված փոխանցում» է եղել։ Իրականում Սերժ Սարգսյանի նախագահությունը իշխանության ներէլիտային լուծում չէր, այլ նրա ազգային և քաղաքական գործունեության տրամաբանական շարունակությունը թե՛ Արցախում, թե՛ Հայաստանում։
Դեռ կենդանի են այն մարդիկ, ովքեր լավ հիշում են 2008-ի նախագահական ընտրություններում իշխանական այլընտրանքային թեկնածու առաջադրելու փորձը՝ ի դեմս արտաքին գործերի նախարար Վարդան Օսկանյանի։ Հայաստանի քաղաքական տարեգրությունից հնարավոր չէ ջնջել իրադարձությունները, որոնք կապված են Հանրապետական կուսակցության դեմ այլընտրանքային քաղաքական խաղացողներ կառուցելու հետ (որոշ ժամանակահատվածում՝ «Բարգավաճ Հայաստան», Սամվել Բաբայանի «Դաշինք» կամ Իշխան Զաքարյանի «Հաղթանակ» շարժումը)։
Անփորձ ընթերցողին պետք է հիշեցնել, որ Իշխան Զաքարյանի կարիերայի աստղային զարգացումը տեղի ունեցավ երկրորդ նախագահի կառավարման շրջանում, և երբեք, երբեք այդ անձը չի ասոցացվել ու չի եղել Սերժ Սարգսյանի թիմի անդամ։
Ժամանակակից «Էվրիպիդների» ստեղծագործության գագաթնակետը 2018 թվականի իրադարձությունների յուրօրինակ մեկնաբանությունն է, երբ տվյալ քաղաքական շրջանակների մեծամասնությունը հրճվանքով, շամպայնով և անթաքույց ոգևորությամբ ընդունեց Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի լուրը (ավելի մանրամասն՝ իմ երեկվա հոդվածում)։
Հարցին, թե ով բերեց Նիկոլին, պատասխանելիս պետք է հիշել, որ այն անձնական, քաղաքացիական և քաղաքական պատասխանատվությունը, որ կրում են նրանք, ովքեր այս կամ այն կերպ նպաստեցին Հայաստանում այս DUXOV-ային ժանտախտի հաստատմանը, անհնար է լվանալ և վերաշարադրել Հանրապետական կուսակցության և անձամբ Սերժ Սարգսյանի դեմ ուղղված որևէ հոդվածով։
Ապրեք այդ մտքի հետ, տիկնայք և պարոնայք, կրծելով ձեր սեփական արմունկները, այլ ոչ թե կառչելով ՀՀԿ-ից։
Ինչ վերաբերում է «սոֆոկլների» նոր ալիքի ստեղծագործությունների «դեսերտին», ապա 2021-ի ընտրություններից հետո տեղի ունեցած իրադարձությունները, ցավոք, ևս մեկ անգամ ընդգծեցին երրորդ նախագահի իրավացիությունը, երբ նա ասում էր, որ այդ ընտրություններին մասնակցել չի կարելի, որ Նիկոլին այդ մեթոդներով չի կարելի հաղթել, որ Փաշինյանը կօգտագործի իր բոլոր ռեսուրսները վերարտադրվելու համար։
Ինչպես ասում էր Ուինսթոն Չերչիլը, քաղաքական գործիչները մտածում են առաջիկա ընտրությունների, իսկ պետական գործիչները՝ ապագա սերունդների մասին։
Կզգաք տարբերությունը։ Եվ, այո, դադարեցրեք ավելի թունավոր դարձնել ընդդիմադիր դաշտը ձեր անիրագործված և չպահանջված գրողական տաղանդներով։
P.S. Իսկ եթե ինչ-որ մեկը դեռ չի հասկացել, թե խոսքն ում մասին է, ապա սպոյլեր. մեր պատմության «հերոսը» նեղ շրջանակներում հայտնի Արամ Գաբրելյանովն է, ում պատվերով և ֆինանսավորված քարոզչական արշավը Սերժ Սարգսյանի և ՀՀԿ-ի դեմ վերջին օրերին հասել է էպիկական մասշտաբների։